دو مرد مریخی که دوباره متولد شدند | مسی و رونالدو مرزها را نادیده می گیرند

به گزارش شهرآرانیوز؛ گاهی فوتبال به ما یادآوری می‌کند که مرزهای بدن انسان، همان مرزهایی نیستند که خیال می‌کنیم. گاهی دو چهره قد برمی‌دارند که انگار قوانین فیزیک برای‌شان نوشته نشده و مسیر زمان را نه تحمل می‌کنند، بلکه آن را بازتعریف می‌کنند. لیونل مسی و کریستیانو رونالدو، در ۳۸ و ۴۰ سالگی، نمادی از همین بازتعریف‌اند؛ دو مرد مریخی که انگار تازه متولد شده‌اند و درخشش‌شان دیگر زمینی نیست. این هفته بار دیگر هر دو، با دو عملکرد کاملاً متفاوت اما از یک جنس، جهان فوتبال را میخکوب کردند.

مسی در دیدار اینترمیامی برابر سینسیناتی، نه فقط گل زد، بلکه سه پاس گل داد و یک رکورد خارق‌العاده را هم شکست: ۱۳۰۰ اثرگذاری مستقیم روی گل؛ از مجموع ۸۹۶ گل و ۴۰۴ پاس گل. رکوردی که تا پیش از او در جهان وجود نداشت. در ۳۸ سالگی، او همچنان با همان آرامش، همان لمس جادویی و همان ذهنتیز بازی می‌کند، گویی هنوز پسرک بارسلون است که اولین بار توپ را به پایش چسباند.

از آن طرف، کریستیانو رونالدو در ریاض کاری کرد که استادیوم را به سکوت فرو برد؛ سکوتی از جنس حیرت. دقیقه ۹۶، بازی تمام‌شده، بدن خسته، اما ذهنی که هرگز تسلیم نمی‌شود. توپ از سمت راست ارسال شد، کمی عقب‌تر از حد ایده‌آل، اما رونالدو از هر وضعیتِ ناممکن، ممکن‌ترین تصویر را می‌سازد. قیچی برگردانی زد که جهان را دوباره یاد تورین انداخت: همان پرواز ۲۰۱۸، همان انقباض عضلات، همان لحظه‌ای که بدنش قوانین جاذبه را برای چند ثانیه تعلیق می‌کند. در ۴۰ سالگی، ضربه‌ای زد که بسیاری در ۲۵ سالگی هم توانش را ندارند.

در ظاهر، ما با دو اسطوره روبه‌رو هستیم. اما در واقع، با دو پروژه‌ی انسانی مواجهیم که نشان می‌دهند «نبوغ» فقط هدیه نیست، «مسئولیت» هم هست. استعداد اولیه مسی و رونالدو انکارناپذیر است؛ اما آنچه آنها را تا این نقطه رسانده، چیزی فراتر از استعداد است: یک زندگی حرفه‌ای تمام‌قد، تمرینات علمی، بدن‌آگاهی ریزبینانه و مراقبت وسواس‌گونه از خود.

در ادامه حتما بخوانید تمدید قرارداد مسی با آیکونز | قراردادی که بازار یادگاری‌ها را متحول می‌کند

آنها با خودشان درست مثل یک بانک رفتار کرده‌اند؛ هر روز سرمایه‌گذاری کرده‌اند:
در خواب، در تغذیه، در تمرین، در تحلیل بدن، در توسعه ذهن، در انتخاب سبک زندگی. این حجم از مراقبت و انضباط است که اجازه می‌دهد عضلات یک مرد چهل ساله هنوز چنان منعطف باشد که قیچی بزند و یک مرد سی‌وهشت ساله هنوز بتواند در بازی سرعت تصمیم‌گیری‌اش از جوانان بیشتر باشد.

مسی و رونالدو، به شکل عجیبی، تعریف «پیری در فوتبال» را تغییر داده‌اند. تا یک دهه پیش، ۳۰ سالگی مرز افول بود. الان اما شاهدیم که یک بازیکن ۳۸ ساله به رکوردی رسیده که هیچ انسانی در تاریخ فوتبال لمسش نکرده، و یک بازیکن ۴۰ ساله هنوز می‌تواند لحظاتی خلق کند که نه تداعی نوستالژی، بلکه نمایشی از تداوم قدرت است.

این دو نفر نشان داده‌اند که انسان می‌تواند مرزهای فیزیکی را با اراده، دانش، انضباط و عشق به کار، به سطحی نزدیک به «متافیزیک» برساند. آنها ثابت کرده‌اند که می‌شود زمان را شکست داد؛ نه با جادو، بلکه با انتخاب‌ها. اینکه می‌شود در آستانه چهل‌سالگی کاری انجام داد که برخی جوانان حتی در اوج‌شان قادر به انجامش نیستند.

مسی و رونالدو فقط اسطوره نیستند؛ درس‌اند.درسی درباره اینکه انسان تا کجا می‌تواند برود، اگر فقط «بخواهد»، «تمرین کند» و «تسلیم نشود».